Gisteren heb ik intens kunnen genieten van “Loving Vincent”, een Pools-Britse biografische animatiefilm uit 2017, die momenteel in de Madrileense bioscopen draait.
De film werd geschreven en geregisseerd door Dorota Kobiela en Hugh Welchman. Het verhaal concentreert zich op de laatste dagen van Vincent van Gogh in het Franse dorp Auvers en het mysterie rond diens dood, die de zoon van Vincent’s postbode Roulin probeert op te lossen.
Het is een bijzonder boeiende film opgebouwd uit circa 65.000 frames, die zijn geschilderd door meer dan honderd kunstenaars, waarbij dezelfde technieken werden toegepast die Vincent van Gogh ook gebruikte.
Tijdens de film kreeg ik door hoe ontzettend weinig ik afwist van het leven van Vincent van Gogh; dat hij gewoon op een dag een penceel pakte en begon te schilderen. Een schilder met zo’n enorm groot talent die nota bene tijdens zijn leven geen enkel schilderij heeft kunnen verkopen en financieel moest worden ondersteund door zijn broer Theo.
Ondanks alle tegenslag bleef Vincent – gelukkig - volharden in zijn grote passie: schilderen. Dat was zijn leven. Dit deed mij beseffen hoe bijzonder sterk zijn motivatie en roeping moesten zijn geweest om ongeacht de tegenspoed waarmee zijn weg was bezaaid, onverdroten door te gaan aan het verwezenlijken van zijn levensdroom.
Diep onder de indruk van zijn geweldige bezieling heb ik de bioscoop verlaten. Zijn toewijding neem ik als voorbeeld. Zodra mijn gedwongen reces als schilderes voorbij is, en mijn allergie voor verfprodukten onder controle is, wil ik met hetzelfde elan opnieuw van start gaan.